شود آیا ببینم با دو دیده

رخ آرام جان غم کشیده

بگوید پیله ام خندان که برخیز

پگاه خوب پروازت رسیده

در این صحرای خشک آتش افروز

به خاک غربتم باران چکیده

چه خواهد شد،رسد بر گوش مردم

که مرغ مانده در دامی پریده

چه گویم من ز باغ سبز هستی

که دست ما گلی هرگز نچیده

کنار غم چو در شب ها نشستم

چه گویم من از این گفت و شنیده

نمی نالم من از ناکامی خویش

که این ویران دل از عالم بریده

به نام زندگی در آتش افتاد

دلی که طعم بودن را چشیده

مرا از روز اول آفرینش

برای غمگساری برگزیده

دل هامون برای این سرایش

به تخت شب نشینی آرمیده

قالب:غزل

دفتر:فریاد سکوت

شاعر:محسن نصیری(هامون)